IJSKASTMOEDERLeven met een aspergerkind
PRECIES
‘Mama, hoe laat is het?’ ‘Eh, het is kwart over acht’, antwoord ik op de automatische piloot. ‘Nietes! Het is 13 minuten over acht.’ O ja, sorry hoor, ik was even vergeten dat ik zo’n exact meisje heb. Kijk dan verdorie zelf op de klok, wat maken die twee minuten nou uit, ‘men’ rondt dat af, dat heb ik je toch al tig keer verteld – gromt het in mijn hoofd. Maar het heeft geen zin, want voor mijn oudste is 13 minuten over acht niet hetzelfde als kwart over acht. ‘Mama, je rijdt te hard!’ ‘Nee hoor, je mag hier 80. Laat mij nou maar rijden.’ ‘Ja, het klopt dat je hier 80 mag, maar jij rijdt 82.’ O, die verdomde digitale kilometerteller! Waarom heeft Renault bedacht dat die in het midden van het dashboard moet zitten in plaats van achter het stuur, waar bemoeit die griet zich toch mee, ik plak nog eens een pleister op die betweterige mond van haar, ieder ander kind van zes houdt zich toch niet bezig met de borden langs de weg en waarom vaart ze nou nooit eens blind op wat een volwassene doet – gromt het in mijn hoofd. Maar het heeft geen zin, want strikt genomen heeft ze gelijk. ‘Mama, we moeten nog tandenpoetsen!’ ‘Het is al laat, hoogste bedtijd. Het hoort eigenlijk niet, maar vandaag slaan we het tandenpoetsen een keertje over’, zeg ik haar op samenzweerderige toon. ‘Maar dat mag niet! En hoef ik dan ook niet mijn pyjama aan en hoef ik ook niet te plassen en ah toe, doe je nog een verhaal, of twee? Nee, niet het licht uitdoen! Pak even mijn stiften beneden, dan ga ik nog tekenen…’ Grr, nog verder van huis, ik ben zo moe en ik wilde het een keertje makkelijk doen, ik had het ook kunnen weten, dit werkt natuurlijk niet, waarom heb ik nou niet even iets langer, beter, slimmer nagedacht voordat ik dat uit mijn mond liet vallen – gromt het in mijn hoofd, maar het is al te laat.
Altijd, altijd moet ik heel goed van tevoren nadenken over wat ik zeg en doe. Weten welke gevolgen dat gaat hebben, voorzien op welke weerstanden ik ga stuiten, voorkomen dat er valse verwachtingen worden gewekt. Nooit, nooit kan ik wegkomen met een slechte dag, want die krijg ik diezelfde dag plus de dagen erna driedubbel en dwars terug op mijn brood. En dan ben ik ook nog in de weer met die mensen die zeggen dat ik het wat meer los moet laten. Ik zou ze het wel eens willen zien doen, wat langer dan een uurtje of een dag de verantwoordelijkheid dragen voor een kind waarbij je consequent moet zijn tot in de dood. Ik zou ze kunnen opvegen na 36 uur.
Volgende week nog een fragment uit IJskastmoeder!
Wilt u meer over Janneke en haar werk weten? Neem dan een kijkje op http://www.metamama.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten