Mijn gezin lijkt zo normaal.
Als ik over straat loop met mijn kinderen, Joris, Sophie lijken we net "een gewoon gezin".
Qua uiterlijk zien we er allemaal best leuk uit.
Hippe spijkerbroeken, stoere sneakers, leuk tasje, lippenstift, stoere laarzen, flitsende onderbroeken waarvan het bovenste randje net boven de broek uitpiept, en coole haren.
Niemand zou kunnen vermoeden hoe ingewikkeld simpele dingen bij ons kunnen zijn.
Wie wat beter kijkt ziet dat er een slungel tussen loopt.
Eén van 13, met een grote knuffel in de armen.
Een stoere knul, in de schaduw van zijn moeder.
We doen erg ons best om er "zo normaal mogelijk" uit te zien.
Alleen werkt dat niet altijd.
Voor ons kan iets héél kleins al een hele beproeving zijn.
Achter die uiterlijke schijn zitten gekke verhalen verborgen..................
Joris is 13 en heeft een verstandelijke beperking met een laag IQ, ik noem hem zelf liever gewoon Joris.
Mijn leven met hem is nooit saai, zeker niet altijd makkelijk maar wel vreselijk bijzonder.
Het hebben van een “bijzonder kind”is voor iedereen anders, ieder kind is ook anders.
Ik noem Joris ook wel een “mijn schaduw”, altijd is hij in mijn buurt.
Een slungel van 13 mét een knuffel........ ik zou het niet anders willen.
Maar soms......
Toen Joris zijn navelstreng werd afgeknipt vroeg de gynecoloog of ik die wilde bewaren.....
Ik keek hem verbaasd aan maar voor ik antwoord kon geven stopte hij, met een geroutineerd gebaar, een stukje in een plastik bakje. Dat had 'ie vaker gedaan.
Joris is namelijk geboren op Curaçao en daar is het gebruikelijk dat je een stukje navelstreng mee naar huis krijgt en begraaft.
Zo kan je kind altijd terugkeren naar "zijn roots".
We hebben het ingegraven onder de dadelpalm, in onze tuin, naast het zwembad.
We dachten er toen nog vele jaren te blijven wonen.................. Curaçao was inmiddels ons "thuis".
Onze toekomst lag daar............... vlak bij die navelstreng.
Inmiddels zijn we 13 jaar verder en wonen we alweer een tijd in Nederland.
De navelstreng van Joris ligt dus 10.000 kilometer verderop begraven.
Een andere wereld, een andere tijd, een ander leven.
Sophie is ook, nog net voor we vertrokken,geboren op dat tropische eiland, "die van haar" ligt begraven onder de mangoboom, in diezelfde tuin, naast datzelfde zwembad.
Joris heeft nog geholpen met het graven van een gat............
Dus ja, ook die navelstreng is goed doorgeknipt, bewaard en begraven.
En toch...met die navelstreng van Joris is iets niet goed gegaan.
Ik heb nog maar weinig "alleen-momenten".
Ik betrap mijzelf er ook vaak op dat ik in die "alleen-momenten"dan toch nog vaak met Joris bezig ben.
Ik moet met hem heel veel dingen van tevoren plannen, bedenken en inpassen.
Ben me altijd aan het voorbereiden op dingen die komen gaan en kan altijd nog lang nadenken over dingen die al gebeurd zijn.
Joris vermaakt zichzelf heel slecht. Eigenlijk helemaal niet.............
Samen met mij gaat het goed, samen met iemand anders ook, maar niet met zichzelf.
Gek is dat, ik kan mijzelf zo goed vermaken en ik ben soms graag alleen.
Als ik dan eens alleen ben kan ik de stad in wandelen en dan geniet ik daar ook echt van.
Struinen over de markt, verse bloemen en een goede fles wijn en dan huppel ik bijna weer naar huis.
Die momenten heb ik echt nodig om mijzelf op te laden.
Het zijn die kleine, korte momenten die voor mij grootse dingen doen.
Als ik dan thuiskom en ik hoor uit de verte Joris al roepen "mahaaaam", dan kan ik er weer even tegen.
Samen zetten we dan de bloemen in het water, pakken de boodschappen uit en maken die onzichtbare verbinding tussen ons weer vast, die navelstreng.
Ik merk dat ik me steeds vaker even wil loskoppelen. Ook Joris zoekt zijn grenzen daarin op.
Het is voor ons allebei moeilijk.
De navelstreng nog op die tropische plek en wij hier. Hier ben ik Joris "zijn roots", onlosmakelijk verbonden......................... voor altijd.
En in die tussentijd maar vele bossen bloemen en flessen wijn kopen.......................alleen!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten